Oh, Holy Spaghetti Monster, help me! (II)

This is part one of ‘Oh, Holy Spaghetti Monster, help me!’, translated from Dutch. A supernatural supernatural short story involving the patron deity of contemporary atheists.Part one can be found here

Oh, Holy Spaghetti Monster, help me! (II)

“Everything should be normal.” The IT-technician was mostly mumbling to himself as he gave the computer back to Tom. He had only rebooted the computer and everything was working as if there hadn’t been any problems at all. It wasn’t right, but without a second thought Tom resumed his work with a small sigh of relief. He opened his program and was ready to load the flies he was working on. The technician couldn’t see any problems at all and disappeared, having lost too much time already.

But alas, the exact second that the IT-technician had left a little window appeared again on his screen, only to replicate fast, freeze and turn black without coming back even at rebooting. Tom vaguely had the feeling something was laughing with him, but he did not dare to call the IT department twice the same day. There was still something he could do offline, with papers and other old-school stuff, so for now he occupied him with things that did not involve computers. Which didn’t mean that his computer-work wasn’t actually super-urgent though…

*

That night Tom drove home very late. He had had to work extra hours due to the computer problems, and it was much to late to cook, even if cooking just meant, as it did often for Tom, to put some prepackaged microwave dinner in, push a button and wait some minutes. He was way too stressed for even that now. The problems on his office with his computer that weren’t solved at all yet, and the mysterious voice in his head that could not actually exist at all came back to his mind every second he wasn’t doing something.

What was he to do now? He could not live like this… He wanted to go back to his simple life of stress and busyness and simply being lived without having invisible entities sabotaging his computer because he didn’t feel like being the ‘believer’ of a parody-deity. He resolved to go to bed early and first take some extra calming pills so he’d really sleep well… But first he had to eat. ‘Luigi’s Spaghetti corner’ seemed not a bad choice.

But even at Luigi’s he still didn’t enjoy the privilege of being left alone. Even though the voice seemed to remain silent for now, it was almost as if something was looking at him from the corners of his eyes. He was going crazy. In the restaurant it had seemed that two meatballs had stared at him like big round eyes. Why hadn’t he thought of avoiding spaghetti with all of his might? He could hit himself! And that had only been the beginning. Afterwards it had seem like the same eyes had been staring at him again, from a chaotic heap of cables lying on the parking where people had been working on the electricity that day. At second glance there hadn’t been any eyes at all though. How could there have been? Tom cursed again inside. Maybe it was time to go to a shrink, it could not go on like this…

*

Finally home Tom wasn’t sleeping yet, just sitting behind his laptop, surfing on the atheist forum. He had clicked the link in his favorites without even thinking about it, and was now reading a text by someone who clearly enjoyed fulminating against the idiocy of religion. God did not exist, anyone who disagreed with that was too dumb to even have a discussion with. Tom felt comforted and reassured, until the writer suddenly jumped without a warning to the Flying Spaghetti monster, a tactic favoured by a lot of internet atheists. The guy just rattled on and spewed his cliches one by one, finishing with Russell’s teapot that was flying through the vastness of space, or at least it was impossible to prove that it wasn’t…

Tom suddenly thought that it might be a better idea to try to do the missed work on his home-computer. But the moment he tried he knew it was a bad idea. it seemed he still wasn’t allowed to. An error window appeared and the screen turned black. “I had told you so!” said the silence in his head. It all began again.

This was too much for Tom. He ran outside. The few stars that could compete with the light-pollution of the city shone down on him, while he wandered around anxiously and without any destination. He was running away from something of which he knew that it would stay close to him, inside of him even. What could he do? Negotiate?

“What the hell do you want from me?” He screamed with all his might to the silence in his head. “Me? Nothing? Or at least less than what you’ve already offered me.” Was what it seemed to answer him. “But you keep calling me all the time. Why do you invoke my name? Why would you summon me when you have problems if you don’t want my help? And what would you give me in return? I’m not that interested in your soul actually, but the sun doesn’t set for nothing if you understand me…” Tom Stared at the moon shining brightly outside his window, and couldn’t even believe the bad reasoning of the other side. For sure the sun did set for free every morning. And he had not really asked for something. At least not for real. He had just uttered his frustrations without really meaning what he said, not even thinking about it.

A cloud took the moon from his sight, and he answered the woice. “It just was an unconscious reaction. My superstitious side. You do not exist. You were invented as a joke. You cannot exist… It’s not right…”

“Don’t ever call on a name if you don’t want them to come.” The answer echoed in the silence of his head. “You DID ask me for help, you put your hope in me when you shouldn’t have any left, according to your own system of belief, and then you reject me when I help you, even though you had offered me a very high price. Do you even realise that we gods do not really appreciate ingratitude?”

“But…”

Tom stared at the stars that shone in between the nightly clouds that had taken the moon away, and then to the giant ornamental grasses in the garden, out of which two enormous eyes seemed to glare at him. His brain was running like hell in endless circles, but he couldn’t find anything to answer. Nothing made sense. And then it continued.

“Yes, I’m a god. You people called me to life with your amusing stories. It’s not that funny to me though. And no, I’m not almighty, nor all-knowing, and I didn’t create the world at all, even though some of you might say that about me. But even if that information is incorrect, I am here nonetheless. The more people call my name, the stronger I’ll get and the more I can do for you.
So yes, I’ll help you if you want, but do not deny me. All I ask in return for now is to be my believer. I want you to have faith in me, to trust me. That’s all I need…”

There was a silence.

“A lot of things are being told about the gods, but that doesn’t mean that they are right, even if we do indeed exist. Your Pastafarian stories about strippers and pirates might be entertaining to simpletons, but they have not much to do with me as a real being, or with calling on a deity in general. Some details of your stories are equally inaccurate as the idea that we don’t exist and they even make less sense than traditional myth.”

Tom did not know what to answer. It was unreal. This couldn’t be…
“Yes I know they have been it made up just to sound far-stretched. Do you even know how that feels to me? How it feels to not only realise that you exist and that you’re a god, but that your believers are atheists who created you to mock religion. That your mythology is nonsense that no-one believes… But you can indeed call on us and we’ll grow if we get a stronger base of believers, even though we’re just being that have to follow the laws of this universe like you do, rules that define our place and our limitations… And I need believers now, believers to get stronger, and to be able to do more godly things…”

It seemed like the speech was over, but in the end it was just a short pause.

“And one more tip: don’t ever offer your soul to anyone or anything, not even as a joke. They just might appear and take the offer… I’m not that extreme, but I’m here as your god and you’re my believer now. You called me, you put faith in me in a moment of despair. I’m not old-fashioned, so I’m not going to demand rituals or sacrifices or so, your faith is enough for me now…”

The silence of the night was almost deafening now, especially outside of his head. Tiny bats flew around a light hunting from moths and other unlucky insects and the moon had re-emerged in a sky that was almost clear now while a soft wind was starting to blow. Tom was wrestling heavily with his worldview and some other things. It just was nonsense, all of it. But he knew that he couldn’t exist without computer and without car. He didn’t feel much like being locked away in a psychiatric clinic either.

There was no other way. He surrendered himself, having no hope left at all… “I believe” he uttered to the night.

Oh, Holy Spaghetti Monster, help me! (I)

This is part one of ‘Oh, Holy Spaghetti Monster, help me!’, translated from Dutch. A supernatural supernatural short story involving the patron deity of contemporary atheists. (see part II here)Oh, Holy Spaghetti Monster, help me! (I)

“Dammit!” Tom cursed loudly. He tried and tried to start his car, but all the motor gave him was stuttering noises and increasingly more disappointment. This meant, among other things, that he would never make it in time for work. Which was a problem, since he just had to be present on a very important meeting today. Not being there simply wasn’t even an option. But unfortunately it seemed that the universe -unfair as it was- had decided otherwise for him this time. Out of utter frustration Tom gave himself over to a primitive reaction that he generally not approved of at all himself: in pure desperation he turned to the first deity that came to his mind, which tended to be strongly infused with ideas popular early twenty-first century atheism:

“Oh, come on, Flying Spaghetti monster, just let this rotten car start. I’m too way late already. Please, Spaghetti Monster, I would even sell my soul for it! Oh, Let…”

Tom abruptly stopped when he suddenly realised what he was doing. Ashamed he turned his head to see if anyone had heard him. Luckly none of the people around seemed to be paying any attention to him. And still it seemed like someone or something had heard him and granted him his wish: the motor went in an instant from the stuttering noise back to the normal sound. Is was quite unexplainable how this was possible, but the car suddenly started after not doing much at all for more than half an hour now. Tom was more than surprised, but he didn’t let his mind stay on this strange occurrence. His brain jumped back in work-mode and he made haste to get back into the rat-race of his daily work, like an actual rat that doesn’t understand what exactly it’s doing nor why, but yet goes on and on and on… He was quite happily surprised that he wasn’t catastrophically late for the meeting, and thus he instantly forgot how a speed-prayer to a parody-deity had apparently helped him to start his car. That kind of things just had no place in his worldview anyway.

Besides, no person in their right mind could ever believe in the Flying Spaghetti Monster, a being that was created by atheists of the more creative sort to ridicule the belief in the existence of any god at all, just by foolishly defending the existence of this parody-deity. It couldn’t be anything but a dumb idea with the sole purpose to unveil the idiocy of belief in God. A pure fairy tale that could not in a million multiverses be anything else than a fantasy story.
And yet… Tom tried his best to ignore the vague but pressing feeling that something was staring at him. That something had not just listened to him but also acted miraculously when he had asked for help, and for some impulsive reason foolishly offered his soul. Not that he worried about it because he believed that he had a soul, but it just couldn’t be true. It wasn’t rational, didn’t fit and gave a ‘syntax error’ in his inner operation system. He was unable to process the data. If only it would have been the God of any existing religion… The thought appeared shortly and then vanished, for even then it would be ridiculous. Gods, fairies, goblins or spirits did not exist, as science proved. Just a big pile of nonsense, all of it!

*

The car had been behaving weirdly for a while now, so he had made an appointment to go to the garage as soon as he could.
The mechanic looked at the motor with astonishment. “This one is really broken” said the mechanic with a some small and dirty thing in his gloved hand that Tom didn’t recognise, something that appeared to be a part of the motor. He had a strange look on his face.

“Did you really drive around in this car for 2 days? It shouldn’t even have ran for 2 meter. Really strange… A mere miracle even I dare say.”

Tom looked at him, bewildered, without considering the implications of what the mechanic said in combination with what had happened. Again he ignored every thought that did not fit his worldview. He had just been lucky, nothing more. And whatever had happened, there were some other things that occupied his mind now, like some numbers on a paper that the mechanic gave him, that indicated that he had to pay more than he had hoped for. So the only thing that did get into his mind from that moment on was thoughts about money…

*

Tom cursed again, but this time it was inaudible so the people in the office wouldn’t hear him. With all of his passion he cursed the computer on his desk, because it was giving him all kind of weird popup screens and windows with warnings, doomy notifications and all kind of fantastic errors, most of which he had never seen before in all of his computing life. And he had been using computers for quite a while and encountered a lot of computer problems. Usually he wouldn’t have bothered with solving such software malfunctions, but the problem was that there was no time for this. He had to be fast, he had to work. Always be fast! There was never any time to lose. The things he had to type actually had to be typed by yesterday. In the middle of this misery he unconsciously uttered another prayer:

‘Oh please Flying Spaghetti Monster, help me! I am not allowed to fail now… This is so important. I should… “

He stopped here and didn’t proceed with his prayer, but it was already too later. A voice inside his head seem to answer “did you call me again? I am here to help you, but maybe we should talk some time first about what’s in for me and what you will be contributing’. Tom tried to ignore it like he had been doing earlier. This wasn’t happening. He didn’t believe in voices inside your head. People who had such things happening to themselves were crazy and should be locked away. It was just the stress anyway, he just needed to relax more…

To scare away the voice he took the mouse and clicked the little x again in the left upper corner of his warning window and suddenly it disappeared. Everything suddenly worked as if nothing had happened. Tom stared at the screen, and he didn’t lose any time. He opened the right files to start working again, but he wasn’t quite sure. Something wasn’t right here.

“So, I did my job. It’s your turn now. What do I get?” The silence seemed to speak to him, but Tom didn’t reply. He thought that he was going crazy, and then suddenly he answered the voice inside his head. “No, I don’t need any help. You do not exist! It just can’t be…”

“Ok”

The voice seemed to say “you get what you want. But I do not like ingratitude. If you ask for help and I do help you the least you should do is to show a minimum of gratitude.” And as soon as it stopped it began again: The computer stopped working and the programs blocked again. A great variety in error windows with strange warnings and exotic software malfunctions appeared as in a new years fireworks, to abruptly end in utter blackness. The black screen outed a weird beep and it made the computer reboot only to give a message in primitive 4-colour ASCII-code with the message that the operation system unfortunately couldn’t be loaded due to some unforeseen error.

“NOOOOO!!!!”

He was cursing loudly now, for anyone to hear, in a series of rather creative cusswords. He hissed loudly to his unseen foe. “No, Spaghetti Monster, I need this computer. Spaghetti Monster, help me!” He hissed with eyes of a possessed madman from some old holy book. It was a good thing that almost everyone was busy doing their own work or at least pretending to do so, because anyone who would’ve seen him like this might have gotten quite scared from his behaviour, he thought. Only the secretary girl from the next office seemed to have seen him, and was staring at him shortly with big eyes before she resumed her urgent job. She did know the frustrations of computers that did not do what they were supposed to do, but still she wondered what on Earth he was thinking about, and whether he was not a bit overstressed to understate the matter a bit. But her work would not get done by herself, so she didn’t have much attention to give to Toms weird behaviour, and she would soon forget everything that had happened at that moment.

Meanwhile inside of Tom there was a fight going on between him and the invisible voice: “If you want me to help, you need to at least accept that I exist. And not be ashamed to believe that I’m there. You’re my believer now and that’s a serious business. I can give, but I can also take away… We will speak to each other later to discuss the details.” And suddenly the voice was gone, but his thoughts remained involved in an internal conflict that was being fought in highspeed. During that fight the screen was frozen in some weird ASCII mode. This was not good, a catastrophe even for his work, which was already behind his schedule. A dead computer was the last thing in the universe that he needed now, besides going crazy maybe, which seemed to be something that was happening to him too. What was he supposed to do?

(see part II here)

Some English Translations coming up on Oranderra…

Hi (mostly imaginary) readers,

I know I haven’t been very active here in any language, and I also know that most of my postings here have been in Dutch. To bring some balance I’m going to post some translations of older stories here this winter, beginning with a small series of 2 short stories about the flying Spaghetti monster. I hope to be able to translate ‘het menselijke manbeest’ too (‘the human manbeast’), but I’m not sure if I’ll ever find the time for that…

The ‘flying spaghetti monster series’ has been posted in Dutch here before. I consists of 2 short stories, that will be cut in 2 parts each. Like the title implies already it’s a little bit of supernatural fiction about the patron deity of modern atheists. Which is not an easy job, and a bit awkward for both the believers and their supposed god if they meet.

The first part of ‘Holy Spaghettimonster, help me’ will be posted this week. I will try to post a new part every week.

Stay tuned

Bram

de kurkdroge planeet Natso

De kurkdroge planeet Natso

De planeet Natso was kurkdroog, zo droog dat water er ongeveer even zeldzaam was als kwikzilver op aarde. Toch was er leven op deze planeet, zij het leven met een compleet andere fysiologie dan het aardse, op water en koolstof gebaseerde, organische leven zoals wij het kennen. Het oppervlak van Natso werd zoals wel meer werelden bewoond door allerhande plantaardige, dierlijke en nog andere wezens die volledig verschillend waren van wat er op aarde aan te treffen is, en toch door parallelle evolutie soms bizar veel gelijkenis vertoonden met bekende levensvormen. Deze heel uiteenlopende wezens leefden in allerlei ecosystemen, van de oorspronkelijk amper bewoonde natriumwoestijnen tot de enorme houtzwammenwouden waar vreemde monsters huisden en de zuurzeëen aan de polen, waarin aangepaste extremofiele levensvormen die eerder in een nachtmerrie thuishoorden elkaar belaagden.

Niet alleen was er leven aanwezig op Natso, er was zelfs beschaving te vinden, met steden, voertuigen, en natuurlijk ook wapens en oorlogen. Relatief kleine tweevoetige wezens met zesvingerige voorpoten, die er door een speling van de natuur bijna humanoide uitzagen, al waren ze op geen enkele manier met de mens verwant en hadden ze geen zichtbare oren maar wel vier ogen. De Natso, die allemaal dialecten van dezelfde taal spraken en hun planeet genoemd hadden naar hun volk, bouwden op de normaal onbewoonde natriumwoestijnen steden, boerderijen en enorme bibliotheken. Ze hadden een graad van technologie die op sommige vlakken veel verder stond dan de onze en bepaalde dingen miste. Zo was elektriciteit onbekend, maar werden toepassingen van antizwaartekracht en antimaterie heel algemeen gebruikt.

De grote steden van de Natso waren gebouwd van allerlei metalen die veel voorkwamen op het planeetoppervlak. Een geliefd bouwmateriaal was bijvoorbeeld Natrium, dat vrij veel voorkwam in pure vorm op het oppervlak van de woestijnachtige vlakten die ze gekoloniseerd hadden. Hier op aarde zou geen mens er aan denken om ooit iets te maken van pure Natrium, vooral omdat het in combinatie met water zeer zwaar reageert en begint te branden, maar de Natsoniërs leefden in heel andere omstandigheden, en hun geliefkoosde bouwmateriaal was een bijna pure Natrium-legering waaraan een kleine hoeveelheid andere op aarde onbekende stoffen was toegevoegd om het hard te maken. Het werd zelfs tot draden geweven die gebruikt werd in de kledij van zij die het zich konden veroorloven, want zoals bij wel meer zogenaamd beschaafde wezens was er een groot verschil tussen armen en rijken. De armen hadden eerder kleren van organisch materiaal vergelijkbaar met onze haren en plantenvezels, en bouwden huizen van steen, modder of planken gezaagd uit meerderjarige boomachtige paddenstoelvormige groeisels die heel algemeen waren in de wouden waar het volk oorspronkelijk gewoond had voor het naar de vlakten gekomen was.

Het gevaarlijkste wapen dat de laatste tijd op Natso was uitgevonden was het waterpistool. Water werd door electrolyse met batterijen uit bepaalde mineralen gehaald, en net zoals op aarde bewaard in ronde flessen gemaakt van een materiaal gebaseerd op siliciumdioxe. Waterbommen waren één van de meest gevreesde wapens, die verbannen waren door het verdrag van Ditri, hun equivalent van de conventie van Genève, maar die desondanks door sommigen wel gebruikt werden in levensgevaarlijke aanvallen.

Hier moet terloops ook bij vermeld worden dat in deze tijd van beginnende ruimtevaart ook ruimtetuigen van Natrium en Kalium bestonden. Op de atmosfeerloze maan Anul was dat geen probleem, maar niemand had er tot nu toe aan gedacht of beseft dat de volgende planeet Ohdrih een oppervlak had dat voor meer dan 60% bedekt werd met water (en op de polen met vast waterijs), en een atmosfeer vol wolken van waterdamp die regelmatig voor een regen van water zorgden. Maar dat zou pas een probleem worden wanneer de ruimtevaart iets verder zou staan.

De Natsonische beschaving was op zich nog niet zo erg oud, in onze tijdsmeting enkele tienduizenden jaren. De Natsoniërs hadden enkele duizenden jaren vanuit de paddenstoelwouden de enorme lege Natriumvlakten gekoloniseerd, waar heel weinig leven te vinden was. Geen enkele soort had zich echt goed kunnen aanpassen aan een leven hier in deze onherberzame omgeving behalve de zeer traag levende knolsteenplant, die zich als het moest voor een halve eeuwigheid terug kon trekken in een ondoordringbaar stenen pantser dat beschermde tegen water, vuur en zelfs sterke kosmische straling. Bovendien was hij oneetbaar voor alle andere Natsonische wezens behalve één zeldzaam eveneens heel traag levens insect-achtig wezen, dat zich in zulkse periode even lang kon verbergen in een kleine cocon in de knolsteen.

Dat er zo bitter weinig leven te vinden was dat geëvolueerd was om hier te leven was op zich niet zo verbazingwekkend, want de ster waar de planeet Natso rond draaide was deel van een ingewikkeld dubbelsterrensysteem met de rode dwerg Urunem. Wanneer die ster om de 300.000 jaar in de buurt kwam van de planeet Natso had dat ingrijpende seismologische gevolgen, die er soms voor zorgden dat heel diepe onderaardse waterlagen tijdelijk aan de oppervlakte kwam, om de natriumvelden om te toveren in een zee van vuur en water voor enkele jaren, en ook alle andere ecosystemen te verstoren. Het leven op de planeet trok zich in die tijden terug op hogere natriumloze plaatsen, om na deze periode langzaam terug de hele planeet, behalve meestal de kale plaatsen van de natriumvelden zelf te te koloniseren. Maar dat was nu net waar de Natsonische steden gevestigd waren, en de rode dwergster Urunem kwam langzaam weer naderbij…

Vliegend spaghettimonster blues pt 2 (feat. Loki)

En hier is dan deel twee van het tweede deel in mijn reeks over het vliegend spaghettimonster. Het eerste verhaaltje is hier, het eerste deel is hier. In dit deel krijgen we goddelijk bezoek van heel bedenkelijke aard…

Vliegend spaghettimonster-blues pt II (featuring Loki)

Het vliegend spaghettimonster zweefde nog steeds boven de bibliotheek, verdiept in een Engels fantasy-verhaaltje over een goddelijke schildpad en een nogal zielige profeet. Hij zat nu helemaal in het verhaal en had net een blad omgedraaid met één van zijn spaghetti-slierten toen er plots een menselijk uitziende figuur uit het niets voor hem materialiseerde -als dat het woord is voor uit het niets verschijnen in de voor mensen onzichtbare dimensie van geesten- en hem indringend maar onpeilbaar aankeek. Luigi was helemaal uit het lood geslagen en liet zijn boek vallen.

Zonder begroeting begon de nieuweling met hem te spreken. “Dus jij bent die nieuwe” bekeek de vreemdeling hem schattend. Hij zag eruit als een mens, maar was gekleed in bizarre kleren die Luigi niet direct kon thuisbrengen, en had een algemeen aura van vreemdheid om zich heen hangen. Zijn bewegingen waren vloeiend en nogal onvoorspelbaar, alsof hij door de lucht zwom. “Eh, die nieuwe wat?” antwoordde Luigi uiteindelijk toen de stilte in combinatie met de vragende ogen een beetje te zwaar werd. De ander boog zich onverwacht voorover, tot hij met zijn voorhoofd zijn tenen raakte die een meter boven de grond leviteerden, kaatste terug recht en gaf een tandpastawitte smile.

“De nieuwe godheid in het pantheon natuurlijk. En wat voor één. Het Vliegend Spaghettimonster, de favoriete god van de atheïsten! Wij arme goden van weleer zitten allemaal in zak en as te genieten van de nadagen van ons bestaan doord die levensloze droogstoppels die de boel overnemen, en plots duik jij op, klaar om ze als doelgroep aan te boren…, knap gedaan hoor. Niemand had zoiets verwacht” Nogmaals boog hij zich theatraal, waarbij zijn hoofddeksel afviel, dat hij met zijn ogen terug naar boven liet zweven en terug opzette.

“Eh..”

“Je hebt toch wel een klein beetje door hoe uniek je bent hoop ik, pastamannetje? De god van de atheïsten? Zelfs de hogepriester van de rede roept jou naam aan, alsof jouw bestaan redelijker zou zijn dat dat van ons, of zelfs dat van de Schepper zelf… Rare kerel trouwens. Maar ja, je kan niet kiezen wie je volgelingen zijn als beginneling. Nooit helemaal eigenlijk.” Hij bleef even peinzend in kleermakerszit in de lucht hangen. “En zoveel cultus heb ik ook nooit gehad, maar ja, ik ook…”

Luigi bleef staren naar de hyperkinetische nieuweling die alles over hem leek te weten. Wie in zijn eigen naam was die hectische idioot eigenlijk? Was DIT één van de oude goden? Dat zou wel een enorme anticlimax blijken te zijn…

“Sorry, mezelf niet voorgesteld zeker? Misschien had ik dat best eerst gedaan, maar ja, ik ben te gewoon dat iedereen mij kent, dat was duizenden jaren lang zo.. Maar jij bent pas nieuw aangekomen ex nihilo, niet? Aangenaam, ik ben dus Loki, Germaanse godheid die alle gekheid op een stokje heeft.” Hij boog weer met zijn voorhoofd tot aan zijn tenen. “Maar ik ben ook niet oncontroversieel. Moest je iemand anders tegenkomen van het Pantheon zouden ze me allemaal voor je waarschuwen, maar ach, zij moeten echt veel zeggen… Bende ruziestokers. Een mens is niks vergeleken met die bende goddelijke kleuters..”

Luigi keek Loki vreemd aan. Natuulijk wist hij nu wie de nieuweling was, de beruchte Loki, een bedrieglijke ruziestokende god uit de oude Germaanse mythologie die een nogal bedenkelijke rol speelde in veel sagen. Van alle collega-goden uit vroegere tijden waar hij over gelezen had was dit waarschijnlijk degene die hij het minst had willen tegenkomen, na Moloch en van die Azteekse engerds die elke dag mensenoffers bij het ontbijt wilden dan. Maar toch was hij blij om eindelijk een soortgenoot te zien, uit de hoogdagen van de goden. Blijkbaar bestonden ze dus nog? Had hij bovendien niet iets gezegd over de anderen van het pantheon? Dus de rest bestond ook nog?

Loki leek zijn gedachten te lezen. “Ja, natuurlijk bestaan we nog, waarom ben je naar het oude continent gekomen als het niet was om ons te vinden? Alleen denk ik niet dat ze jou zouden willen zien. En ik vrees dat we lichtjes teleurstellend zouden zijn moest je ons samen zien als Germaanse oude garde, een bende conservatieve oude zakken ver voorbij hun houdsbaarheidsdatum… De machtige goden van weleer zijn een niche-product geworden voor een paar specialisten, waarvan de schare gelovigen teruggelopen is tot een paar covens van vreemde neo-heidense kwieten. Maar ja, je mag als god in deze goddeloze tijden niet te kieskeurig zijn wat volgelingen betreft. Dat zal je nog wel leren. Ja, zelfs ik, de grote Loki, moet voor mijn kracht terugvallen op een bende halve hippies volgehangen met bizarre occulte symbolen, maar die verder totaal ongevaarlijk zijn, helaas. Volkeren mekaar laten uitmoorden is er niet meer bij…” Hij hing nu ondersteboven met zijn voeten tegen het plafond, alsof de zwaartekracht omgedraagd was. “Die goeie oude tijden…”

Luigi ging niet in op alle heimwee, en ging terug naar het ondwerp dat hij wilde bespreken. “Maar jullie bestaan nog? Niet alleen jij, maar Odin en Freja, en ook Jupiter en Mars en Posseidon en alle anderen uit de oude tradities?”

Loki knikte een beetje zieligjes. Zijn frivoliteit was nu een beetje weggeduwd door een zeker apocalyptische zwaarte.

“Wat je bestaan noemt, de meeste zijn er nog ja, maar onze ooit zo grote Klassieke collega’s zitten het merendeel van de tijd wat met whiskey gemixte mede te drinken op altijd dezelfde ouwe saaie Olympos zonder zich nog om mensen te bekommeren… Mijn Germaanse broeders zijn niet veel beter, ze lijken ook het heilige vuur verloren te hebben. Niemand lijkt nog aansluiting te hebben op deze tijd… Ze doen ook allemaal alsof we nog in het jaar 202 zitten.

Maar ja, we zijn maar goden… Nooit veel gevoel voor zaken gehad, die goden. Ze deden al alsof die rage van Scheppersaanbidding die ons ons marktaandeel kostte een voorbijgaande opvlieging was, en nu doen ze hetzelfde met atheïsme. Slimme kerels, dat wel, maar niet in staat om buiten hun al heel lang verouderde kadertje te denken, en we zitten niet meer in een oud-Germaanse samenleving, wel?”

Luigi kon niet veel terugzeggen. Hij had dubbele gevoelens over zijn gesprekspartner -wat kwam één van de goden van weleer het Vliegend spaghettimonster opzoeken? Het was gewoon belachelijk-, en bovendien had hij nogal veel informatie tegelijk te verwerken. Hij knikte lichtjes, wat in zijn geval betekende dat heel zijn lichaam een kleine beweging maakte. Misschien was zo’n humanoide vorm nog niet zo slecht, dacht hij in een flits voor Loki verderging.

“Ze hebben niet door dat onze tijd volledig over is, en dat wat was nooit kan terugkomen. Dinosaurussen moeten ooit plaats ruimen voor zoogdieren… We moeten met onze tijd meegaan als we willen blijven bestaan. Ja, we hebben nu nog wel wat rare kwasten als gelovigen, een coven met paganisten hier, een bende larpers of andere idioten daar… Als ze al echt in ons geloven heb je er nog wel iets aan. Maar er moet toch meer te doen zijn was ik zo aan het denken. We moeten ze besturen… Een economie draait op groei, en wij zijn amper maar aan het overleven…” Loki maakte weer een van zijn spastische bewegingen en zag opeens het boek op de zetel dat Luigi aan het lezen geweest was.

Hij hield het boek in zijn handen. “Small gods”, mompelde hij. Nu keek hij helemaal geinteresseerd. “Goede keuze, alhoewel die Prachett-kerel soms evenveel wiet lijkt te hebben gesmoord als de mensen die jou tot leven geroepen hebben. Als je van fantasy houdt zou ik beginnen met Tolkien…” En hij boog zich dichter bij de plaats waar Luigi’s oren zouden geweest zijn moesten die bestaan hebben. “Je leest fantasy-boeken? En je gebruikt het internet? Zie je wel dat jij als nieuwe iets te brengen hebt, de anderen verklaren mij zelfs al voor gek dat ik boeken lees die niet bestaan uit runen op hout… Ze zien perkament als als teveel nieuwlichterij.
Maar serieus nu, nieuwe, jij hebt een unieke positie. Als we jouw poel van gelovingen aanboren dan moeten we iets nieuws kunnen beginnen. Ik weet dat je atheïsten een moeilijke bende zuurpruimen zijn, maar hun naïviteit moet het toch makkelijk maken om ze helemaal in je zak te steken, niet?”

Luigi dacht aan de paar gelovigen die hij had. Zelfs al konden ze de aanwezigheid en het ingrijpen van het Vliegend spaghettimonster niet ontkennen, toch hadden er enorme moeite om het zelfs maar voor zichzelf toe te geven. Ze zouden nog eerder geloven dat ze knettergek waren dan zomaar toe te geven dat het wezen dat net een paar wondertjes gedaan had echt bestond. Heel frustrerend. En deze Loki wilde dat publiek aanboren als gelovigen om de goden meer macht te geven? Hij zag het niet.

“Ik zie dat je nog veel te verwerken hebt. Ik ga je laten voor vanavond denk ik. We spreken elkaar weer.” Loki was even plots verdwenen als hij gekomen was, en Luigi had nog meer vragen dan antwoorden gekregen. En hij had op zich best heel veel antwoorden gekregen. Wat verwachtte die hyperkinetische idioot van hem? Hoe onbetrouwbaar was hij eigenlijk?”

Luigi bedacht dat hij zich beter nog maar eens bezig kon houden met zijn paar gelovigen. Tom had hem al even niet gezien en was zijn devotie aan het verminderen bijvoorbeeld. Tijd dus om terug naar huis te gaan.

En misschien moest hij ook eens op zoek gaan naar die roze onzichtbare eenhoorn… Maar hoe moest je zo’n beest in hemelsnaam vinden?

Vliegend spaghettimonster-blues pt I

We gaan even verder met onze vriend het vliegend spaghettimonster, die het zelf ook niet makkelijk heeft. Dit is deel één, waarschijnlijk zaterdag komt er een tweede deel waarin een andere heidense godheid -ik zou zeggen een meer serieuze, maar dat klopt ook niet helemaal- zijn opwachting maakt.

Vliegend spaghettimonster-blues pt I

Nachtelijke stilte hing over het plein tegenover de stadsbibliotheek. In het zonlicht zo machtige platanen waren bijna volledig gehuld in het duister van een maanloze en bewolkte nacht. Er was op het eerste gzicht geen levende ziel te bekennen groter dan twee piepkleine dwergvleermuisjes fladderdend rond een straatlantaarn, en een aantal onfortuinlijke motten speurden waar die hun honger mee wilden stillen. Of niet? Was het bibliotheekplein toch minder leeg dan het scheen? De meeste mensen zouden inderdaad niks hebben kunnen ontwaren in dit inktzwarte donker hoe lang ze ook staarden, maar voor de begaafde enkeling die niet alleen nachtzicht bezit maar ook de gave had om die dingen te zien een normaal mens waarneemt was er wel degelijk iets zichtbaar: Een wezen, dat een beetje uitzag als een vliegende hoop spaghetti met gehaktballen waaruit twee oogsteeltjes staken, kwam aangevlogen vanuit het Westen met de bibliotheek als doel. Het zag er niet alleen nogal onwerkelijk uitzag maar had zelf ook een hele verzameling aan existentiële vragen. Luigi, zoals het wezen zichzelf noemde, kwam dan ook naar deze bibliotheek om dezelfde reden als de meeste mensen dat deden: om een boek te lezen.

Luigi was op zoek naar antwoorden. Zijn hele bestaan was op zij minst gezegd een beetje paradoxaal te noemen. Zichzelf zijnde kon hij moeilijk ontkennen dat hij bestond, en dat hij kon denken en allerlei andere dingen doen. Bovendien was hij zelfs een god blijkbaar, wat dat ook mocht inhouden. Maar hoe was dat alles mogelijk? Waar hij vandaan gekomen was bleef op zich al een mysterie. Op een bepaald moment was hij er zich gewoon van bewust geworden dat hij er was, en dat mensen om hem vroegen als godheid. Dat was het begin geweest, en vandaar was hij begonnen aan zijn ‘carrière’ als ‘het vliegend Spaghettimonster’.
De roes van het opeens merken dat je niet alleen bestaat, maar ook nog eens een god bent had niet lang geduurd: het was gebleken dat de mensen die hem aanriepen eigenlijk niet in hem geloofden, en tot overmaat van ramp was alle mythologie die over hem bestond zo ongeveer pure nonsens, die bijeen geschreven leek te zijn door een bende wietsmorende pubers met teveel aan tijd. Maar de grootste schok was wel geweest dat zijn ‘gelovigen’ allemaal atheïsten waren gebleken, ongelovigen van het ergste en meest fanatieke soort, die hem eigenlijk verzonnen hadden als een grap, bedoeld om het geloof in de Scheppergod belachelijk te maken. Ontdekken dat je op zo’n manier in het leven geroepen bent is waarschijnlijk een goede manier om alle moed te verliezen, maar Luigi dacht nog niet eens aan opgeven.

Hij had de naam die iedereen hem gaf nooit leuk gevonden, dus had hij zichzelf een simpelweg een andere naam gegeven. Zijn eerste onderzoek naar wat Spaghetti juist was had hem bij een klein restaurantje gebracht dat ‘Luigi’ heette, en die naam had hem best aangesproken, meer dan ‘het vliegend Spaghettimonster’. Ook de vorm waarin hij geperst was hij niet zo interessant gevonden trouwens, maar daar had hij niks aan gedaan. Hij kon als godheid zijn gedaante best manipuleren, maar dan zou niemand hem herkennen, en zonder deze vorm zou hij niemand zijn…
En hij had nu als beginnende god vooral gelovigen nodig om kracht op te kunnen bouwen, om te groeien. Maar met die atheïstische idioten en hun vergezochte idioterieën waarvan hij maar een uitvloeiseltje was zou hij nooit ergens geraken… Hij moest het dus over een andere boeg gooien…

Luigi was naar het Oude Continent gekomen om te kijken hoe de situatie hier was. Het was een mysterieuze plaats, die spijtig genoeg veel van zijn vroegere glans verloren was. Ooit waren er hier nochtans machtige goden geweest, die hele volkeren onder hun controle gehad hadden. Maar die waren spijtig genoeg al lang verdwenen wanneer de mensen begonnen om inplaats van de goden de Schepper zelf te aanbidden, of toch in naam. Het leek er meer op dat ze Hem in veel gevallen alleen maar voor hun karretje spanden om hun eigen doelen gedaan te krijgen. En zo waren na eeuwen waren niet alleen de goden van het toneel verdwenen, maar werd de zogenaamde Schepper-aanbidding vervangen door atheïsme en ander fraais waar goeden niet echt veel aan hadden.

Bah, dacht Luigi, hij hield niet echt van atheïsme, noch van de aanhangers ervan. Hij had ook niet veel op met de verhalen die rond zijn persoon gemaakt waren, en die naar zijn gevoel maar weinig samenhang hadden. Waarom waren dit niet gewoon de hoogdagen van het heidendom? Waarom kon hij meer niet zijn zoals de echte goden die dat woord waardig waren, zoals Thor en Jupiter, of zelfs Venus en Bacchus? Waar waren die machtige goden van weleer trouwens? Waren ze echt helemaal verdwenen met hun laatste gelovigen en opgelost in het niks zonder iets achter te laten behalve vervagende herinneringen?
Dat soort vragen waren heel belangrijk voor Luigi op dit moment, want zijn voorraad gelovigen, die voor hem waarschijnlijk van levensbelang was, was op zijn minst gezegd bedenkelijk… Wat gebeurde er met goden waarvan de laatste gelovige verdwenen was? Losten ze op in het niks zoals hij uit het niks gekomen was toen er gelovigen voor hem geweest waren? Kon zijn soort van entiteit bestaan zonden gelovigen?

Het Oude Continent viel hem tegen. Waarom waren de grote en machtige godheden van vroeger zo prominent afwezig op een plaats die duizenden jaren van heidendom gekend had? Niet dat er niet op de achtergrond schimmige machten aanwezig waren, waarvan sommige al heel lang actief waren, maar dat was toch niet hetzelfde. Pak nu zo’n duister figuur als mammon, de geldgod en nog steeds één van de machtigsten die er waren. En ook één van de meeste duistere wezens die Luigi gezien had. Was hij zelfs maar een god, of alleen maar een arrogante aartsdemon? In ieder geval geniepig wezen waar je niet veel mee te maken wilde hebben, dat alleen maar macht had omdat het deed alsof het geen god was: Geen echte tempels, geen officiële verering, en toch kon hij iedereen, zelfs machtige koningen en hele volkeren, naar zijn pijpen doen dansen met zijn valse truukjes. Monsterlijke geniepigaard…

Nee, van de oude goden noch van de duistere machten die achter de menselijke systemen stonden moest hij iets hebben, en veel hulp zou hij in geen geval kunnen verwachten uit die richting. Hij was zelf een anomalie, iets dat niet mocht bestaan, een god geboren in een tijd zonder goden, in een eeuw van van godenschemering. Was er voor hem meer hoop dan voor een beukenzaadje dat uitkomt in een gazon en geen enkele kans heeft om te voorkomen dat hij bij de eerste maaibeurt weg is? Hij vloekte bij zijn eigen godennaam terwijl hij nadacht over de ironie.

Een zieliger godheid als hij was er waarschijnlijk nooit geweest: Hij was verzonnen om het geloof in de Schepper en alle goden belachelijk te maken. Pastafarianisme, bah… Alles wat aan hem toegeschreven werd waren regels die perfect waren wat mensen wilden horen, nonsens over dingen als piraten en strippers. Ze schreven bovendien dingen aan hem toe die hij niet echt kon claimen, zoals het scheppen van de wereld, waarvan zijn ‘gelovigen’ bovendien eigenlijk naast hun Pastafariaanse zijproject ook met heel veel stelligheid claimden dat die toevallig uit het niets ontstaan was en zonder Schepper geëvolueerd was tot wat ze nu was. Hij was maar een denkoefening om ‘geloof’ in het belachelijke te trekken, net zoals de ‘onzichtbare roze eenhoorn’ waarvan niemand kon bewijzen dat hij niet bestond, of de theepot van Russell die ergens ver in de ruimte vloog en waarvan niemand kon bewijzen dat het niet zo was. Die theepot had in ieder geval nog het geluk dat hem geen bewustzijn werd toegeschreven, en dat er geen idioten waren die in een moment van frustratie en verwarring zijn naam aanriepen…

Luigi bekeek verschillende boeken en las er delen van. Na de ‘babylonische mythologie’, ‘inleiding tot de Edda en andere Noordse vertellingen’, en een oud boekwerk dat simpelweg de titel ‘Olympos’ had doorgekeken te hebben wist hij Erich Von Daneken na drie pagina’s terug te zetten -Sommige dingen gaan zelfs voor de goden te ver- en zo vond hij de rij met fantasy-auteurs waarvan de naam met een P begon. Feilloos grabbelde hij een boekje weg bij de naam Prachett, dat hij al zwevende begon te lezen. Hij hing nu nog steeds in de lucht, boven de leeszaal van de bibliotheek nu. Het boek dat hij nu las was een verhalend boek, en verhalen waren een taal die hij begreep. Mythe is de modus waarin de goden het liefste denken. Het was natuurlijk fantasie en het speelde in een andere wereld, geschreven door een zelfverklaarde atheïst, maar Luigi begreep waarom de mensen die hij gelezen had op het internetforum het boek hadden aangeraden aan een andere persoon die vroeg naar inzicht over goden.

Terwijl hij las en nadacht werd het hem opeens duidelijk dat hij niet alleen was. Er was iets, of iemand bij hem. Een wezen dat zich volledig onzichtbaar kon maken zelfs in de dimensie van geesten en het ‘onzichtbare’? Dat was zeker niet eender wie, die gave had zelfs hij niet. Luigi stopte met lezen. Misschien was het maar inbeelding geweest, maar hij kon beter op zijn hoede zijn. Maar omdat hij niemand zag of hoorde las hij toch maar gewoon verder. Als datgene wat hem bespioneerde iets te zeggen had zou het zich wel bekend maken op het juiste moment…

Oh, Vliegend Spaghettimonster, help mij!

Oh, Vliegend Spaghettimonster, help mij!

“Verdomme”, vloekte Tom luid. Hij kreeg voor de zoveelste keer alleen sputterende geluiden toen hij tevergeefs probeerde de motor te starten. Op deze manier zou hij nooit op tijd op zijn werk geraken, en hij moest er echt aanwezig zijn op een belangrijke vergadering. Niet aankomen was gewoon geen optie, maar het universum leek daar deze keer anders over te beslissen. In zijn frustratie gaf Tom zich over aan een primitieve reactie waar hij, in theorie toch, zelf helemaal niet achter stond: Hij wendde zich plots wanhopig in een schietgebedje tot de eerste godheid die bij hem opkwam, als pure atheïst opkwam:

“Oh komaan Vliegend Spaghetti-monster, laat deze rot-kar nu eens starten, ik ben al te laat. Ik zou er zelfs mijn ziel voor verkopen”

Tom keek beschaamd rond om te zien of iemand hem gehoord had, maar geen mens leek op hem te letten. Toch leek het alsof iets hem gehoord had, want het sputteren ging heel plots over in een normaal motorgeluid. Het was onverklaarbaar waarom de motor nu toch aangeslagen was, terwijl het de hele tijd onmogelijk geweest was om hem te starten… Tom keek verbaasd, maar dacht niet verder na over de hele kwestie. Hij haastte zich gewoon verder en ging maar door in de mallemolen van de dagelijkse sleur, als een rat in de race die niet doorheeft wat hij doet, noch waarom, maar gewoon gewoon doorgaat om het doorgaan. Hij kwam tot zijn opluchting nog net op tijd om niet rampzalig te laat te zijn op de vergadering, en moest daarna een hoop papieren wegwerken, en zo vergat hij snel dat een schietgebedje aan een parodie-godheid hem blijkbaar had geholpen zijn auto te starten. Dat soort dingen hadden sowieso geen plaats in zijn denken.

Geen zinnig mens zou toch ooit geloven in het Vliegend Spaghetti-monster, want dat wezen was juist verzonnen door atheïsten om het geloven in het bestaan van eender welke God belachelijk te maken, juist door het bestaan van een ridicule nep-godheid te verdedigen. Het was dus gewoon maar een stompzinnig idee, om aan te tonen hoe idioot het geloof in God wel niet was. Een puur verzinsel dat zo overduidelijk niks anders kon zijn dan dat, alleen maar een verzinsel.
En toch had Tom nog steeds vaag het gevoel dat iets hem aanstaarde, en naar hem geluisterd had toen hij in wanhoop om hulp gevraagd had en zelfs om één of andere onduidelijke impulsieve reden zijn ziel aangeboden had. Niet dat hij geloofde dat hij er één had, en het kon gewoon niet, het was niet rationeel, het paste niet, gaf een ‘syntax error’ in zijn innerlijke systeem. Het was een gegeven dat hij niet kon verwerken. Als het nu de God van een bestaande religie geweest was, bedacht hij kort. Nee, dat zou even belachelijk zijn. Goden, feeën, kabouters of geesten bestonden niet, de wetenschap had dat bewezen. Allemaal even grote zever.

De auto had al een tijdje vreemd gedaan, dus Tom ging zo gauw hij een afspraak kon maken naar de garagist. Deze keek verbaasd naar zijn motor.
“Dit is echt kapot”, zei de garagist met een vuil onderdeeltje van de motor in zijn van bijna zwarte handschoenen voorziene handen. “Heb je echt nog twee dagen rondgereden met deze auto? Hij zou nog geen 20 meter vooruit mogen geraken normaal. Echt vreemd.”
Tom keek hem aan, maar negeerde alle gedachten die niet in zijn wereldbeeld pasten. Hij had gewoon geluk gehad, meer niet… Wat er ook gebeurd was, de cijfertjes op zijn factuur van de garagist, die hoger waren dan hij gehoopt had, haalden snel zijn aandacht weg van de dingen die hij niet begreep en wilde wegduwen.

*

Weer was Tom aan het vloeken, deze keer innerlijk zodat de andere mensen op kantoor hem niet hoorden. Hartstochtelijk maar onhoorbaar vloekte hij op de computer op zijn kantoor, die allerlei vreemde schermpjes en venstertjes gaf met waarschuwingen, onheilspellende mededelingen en foutmeldingen die hij nog nooit in zijn leven gezien had hoewel hij al heel lang dagelijks met computers werkte. En hij moest snel zijn, snel werken. Hij moest altijd snel zijn. Er was nooit tijd te verliezen. Wat hij moest typen had al gisteren binnen geweest moeten zijn. Weer ontschoot hem een schietgebedje.
‘Oh, Vliegend Spaghettimonster, help mij, ik mag niet falen… Dit is heel belangrijk… Ik zou…”
Hij zweeg en ging niet verder, maar het was al te laat. Een stem in zijn hoofd leek hem te “Heb je mij weer geroepen Ik ben hier om te helpen, maar we moeten het misschien nog een keer hebben over wat er tegenover staat van jouw kant.” Tom probeerde het te negeren. Dit gebeurde niet. Hij geloofde niet in stemmen in zijn hoofd. Mensen die zoiets hadden waren gek en moesten opgesloten worden. Het was gewoon de stress, bedacht hij.
Om de stem weg te jagen klikte voor de zoveelste maal op het kruisje in de rechterbovenhoek van het waarschuwingsvenster. Opeens verdween het. En dat terwijl hij de hele tijd die waarschuwing niet weg gekregen had. Tom staarde naar het scherm, en opende de juiste bestanden om terug te kunnen werken, maar was niet gerustgesteld. Er klopte iets niet.
“Dus, wat krijg ik nu?” Leek de stilte te zeggen, maat Tom antwoordde niet. Ik word gek, dacht Tom, en dan reageerde hij resoluut tegen de stem in zijn hoofd. “Nee, ik heb geen hulp nodig. Jij bestaat niet. Dat kan niet…”

“Ok” leek een stem te zeggen “Jij je zin. Maar ik hou niet van ondankbaarheid. Als je om hulp vraagt en ik help moet je minstens een minimum aan dankbaarheid tonen”. En even plots als hij terug begonnen was met werken liep de computer terug vast. Het waarschuwings-schermpje keerde terug, vergezeld van een paar nieuwe foutmeldingen, en uiteindelijk kleurde het scherm van zijn computer zwart om terug te gaan naar een opstartscherm, en vandaar naar een nieuwe foutmelding die hem meldde dat zijn besturingssysteem niet geladen kon worden door een onvoorziene fout…

“NEE!” Tom vloekte hoorbaar nu in een reeks van kleurrijke krachttermen. Ook hoorbaar voor iedereen rond hem siste hij “Spaghettimonster, nee, ik heb die computer nodig. Spaghettimonster, help mij!”. Hij had een beetje een bezeten blik in zijn ogen. Gelukkig dat bijna iedereen met zijn eigen zaken van werk of doen alsof ze aan het werken waren bezig was, want moest iemand hem zo gezien hebben zouden ze zeker bang van hem geworden zijn, bedacht hij. De secretaresse een bureau verder was de enige die hem gezien had, en staarde hem kort aan met grote ogen. Ze kende op zich de frustraties van computers die niet werken, maar ze vroeg zich toch af waar hij het over had, en of hij niet een beetje overstresst was. Maar omdat ze zelf nog werk had gaf ze er niet teveel aandacht aan en was het snel vergeten.

Tom zat ondertussen te vechten met de stem in zijn hoofd. “Als je wil dat ik je help, dan ga je aanvaarden dat ik besta. En je niet schamen voor mijn bestaan. Je bent mijn gelovige nu en dat is een serieuze zaak. Ik kan geven, maar ook afnemen… We spreken elkaar later!” De stem in zijn hoofd verdween, maar zijn gedachten bleven tegen elkaar op vechten in sneltreinvaart. Tijdens die innerlijke strijd bleef zijn scherm hangen op de laatste fase van vastlopen, en zag er vanaf dat punt gewoon compleet zwart uit. Dat was rampzalig voor Tom zijn werk, waar hij al mee achter stond. Een kapotte computer was het laatste wat hij nodig had. En hij was bovendien gek aan het worden. Wat moest hij doen?

*

“Alles zou normaal moeten zijn” mompelde de IT-technieker. Hij had de computer heropgestart en alles werkte normaal. Tom begon opgelucht te werken, maar hij had te vroeg victorie gekraaid. Van het moment dat de computertechnieker de kamer verlaten had liep alles terug vast op hetzelfde waarschuwingsschermpje, en werd het scherm zwart om deze keer niet terug te komen. Vaag had het gevoel dat iets hem uitlachte, en hij durfde niet twee keer te bellen naar de IT-dienst op één dag.

Die avond reed Tom naar huis. Omdat het door de overuren die zijn computerpanne hem gegeven had te laat was om nog te koken, zelfs al hield dat niet meer in dan een microgolf-maaltijd in de magnetron duwen en op een knop duwen. Bovendien waren de problemen nog steeds niet opgelost, en bleven zijn gedachten hangen op de computer, en op de stem in zijn hoofd. Wat moest hij doen? Zo kon hij niet leven… Hij wilde terug naar zijn gewone simpele leven van stress en bezigheid waarin er geen onzichtbare dingen zijn computer saboteerden omdat hij geen gelovige wilde zijn van een parodie-god. Hij nam zich voor om thuis vroeg te gaan slapen en eerst wat kalmerende pillen te nemen.

Maar hij werd niet alleen gelaten. Hoewel de stem stil bleef, leek het alsof iets hem aankeek net achter zijn ooghoeken. In het wegrestaurant hadden twee gehaktballen in zijn kom soep als ogen naar hem te gestaard. In een hoop kabels bij de werkzaamheden op parking de leken die ogen ook weer aanwezig, hoewel ze er niet waren. Tom vloekte weer inwendig. Wat was dit voor nonsens? Misschien moest hij inderdaad eens een psycholoog opzoeken, zo kon het niet verder…

*

Thuis zat Tom achter zijn computer, op een internetforum voor atheïsten. Hij had op de link in zijn favorieten geklikt zonder nadenken, en las zonder het door te hebben een tekst van iemand die fulmineerde tegen de domheid van religie. God bestond niet, en toen sprong de schrijver op het vliegens spaghetti-monster. Dat was even belachelijk als geloven in God. Hij ratelde zijn cliché’s af en ging daarna over op de theepot van Russel, die ergens in de ruimte zou zweven, en niemand kon bewijzen dat dat niet zo was.

Tom bedacht dat hij beter kon proberen om zijn achterstallige werk op zijn thuiscomputer te maken, maar van zogauw het het programma opstartte kreeg hij een welbekend schermpje en een zwart scherm. “Ik had het gezegd” klonk het in zijn hoofd.

Dat was teveel! Tom liep naar buiten. De weinige sterren die in het stadslicht bij volle maan te zien waren schenen neer op hem vanuit een heldere hemel terwijl hij doelloos weg leek te lopen van iets waarvan hij wist dat het bij hem zou blijven. Maar wat kon hij doen?

“Wat wil je?” schreeuwde hij tegen de stilte van de nacht. “Ik? Niks… Of toch minder dan je mij aangeboden hebt.” leek die te antwoorden. “Maar jij blijft mij oproepen. Wat wil jij van mij? Waarom roep je mij als er problemen zijn? En wat geef je mij in ruil? Je ziel hoef ik op zich niet, maar de zon gaat niet op voor niets..” Tom staarde naar de maan, en kon de slechte redenering niet geloven. Natuurlijk ging de zon wel voor niets op… En hij had helemaal om niets gevraagd. Niet echt, hij had gewoon zijn frustratie geuit zonder iets te menen van wat hij gezegd had.
Hij staarde naar het donker. “Dat was een onbewuste reactie. Mijn bijgelovige kant… Jij bestaat niet. Jij bent verzonnen als grap. Je kan niet bestaan.”

“Roep geen namen aan als je niet wil dat ze komen.”

Dat was het antwoord van de stilte in zijn hoofd. “Je roept mij om hulp, je stelt je hoop in mij wanneer je geen hoop zou mogen hebben volgens je eigen geloofssysteem en dan wijs je mij af hoewel je mij een te hoge prijs had aangeboden. Wij goden houden niet van ondankbaarheid.”

“Maar…”

Tom staarde naar de sterren, en keek naar het enorme siergras, dat een wirwar van bladeren had van waaruit twee ogen naar hem leken te staren. En het antwoord kwam.

“Ik ben niet almachtig misschien, noch alwetend, en ik heb ook niet de wereld geschapen zoals sommigen zeggen. Maar ik ben er, want jullie hebben mij opgeroepen, in het leven geroepen, aangeroepen zelfs in nood, en hoe meer mensen in mij geloven hoe sterker ik word. Ik zal je helpen als je wil, maar negeer mij niet, of je raakt alles kwijt… Ik vraag in ruil alleen dat je een gelovige bent. Dat je in mij gelooft, en mij vertrouwt. Dat is wat ik nodig heb.
Er mag vanalles gezegd worden over goden, maar daarom klopt nog niet alles. Jullie verhaaltjes over piraten en strippers zijn leuk, maar hebben niks te maken met de realiteit van een god aanroepen. Sommige dingen van jullie verhaal kloppen even weinig als het idee dat we niet bestaan. Ze zijn natuurlijk verzonnen alleen maar om heel vergezocht te zijn. Je kan ons oproepen, en we groeien als er in ons geloofd wordt, maar ook wij moeten de natuurwetten volgen, ook wij hebben regels die onze plaats bepalen… En ik heb gelovigen nodig om sterk genoeg te zijn…
Maar je moet nooit geesten oproepen die niet te woord wil staan. En zeker niet je ziel aanbieden. Ze kunnen altijd verschijnen en het aanbod aannemen. En nu ben ik hier. Ik help je, als je mijn gelovige bent. Ik antwoord je gebeden. Misschien toch… En zo nee breek ik alles af wat je hebt opgebouwd. Je hebt mij geroepen, je hebt je vertrouwen in mij gesteld. Hier ben ik nu. Aan jou de keuze… Ik ga niet ouderwets doen. Ik vraag geen rituelen of offers, al mogen die zeker, alleen je geloof en je vertrouwen. Dat is genoeg voor nu.”

De nacht was bijna geruisloos, toch buiten Tom’s hoofd. Een klein vleermuisje vloog voorbij, op jacht naar motten die rond een straatlantaarn vlogen. Een bries was komen opzetten, terwijl Tom leek te worstelen met zijn wereldbeeld en nog een paar andere dingen. Het kon niet. Maar hij wist dat hij niet kon bestaan zonder zijn computer en zijn auto. Hij had geen zin om opgesloten te worden in een gekkenhuis. Hij zag geen uitweg.

Hij gaf zich over, zonder veel hoop te hebben.

Het menselijke manbeest, aanhangsel 1: kaart

Mijn reeks over het menselijke manbeest, die zich afspeelt op  wat de inwoners zelf ‘het ene continent’ noemen is nu volledig gepost (zie hieronder voor de lijst met posts).
Voor we er helemaal mee stoppen (voor nu toch, er zijn waarschijnlijk nog wel meer verhalen te vertellen over het ene continent en zijn inwoners, of die van de landen errond) komen er misschien nog enkele aanhangsels, waarvan deze de eerste is:

Om een beeld te geven van de wereld waarin Takl zich bevindt is er hier nog even een klein kaartje. Ik heb hier geen schaal bij, maar zo enorm veel groter dan Groot-Brittannië is het ene ‘continent’ niet vrees ik. Maar vermits het veruit de grootste bekende landmassa is in dit deel van de wereld (geen idee welke) en de inwoners een taboe op zowel de zee als boten hebben is er veel kans dat de Taklianen nog lang in de illusie blijven dat ze op een enorm continent wonen waarbuiten niets bestaat…

Alle posts in ‘het menselijke manbeest’:
Het menselijke manbeest (inleiding)
Het menselijke manbeest 0: Kla’s belangrijkste schepsel
Het menselijke manbeest 1: Een dag met Aia
Het menselijke manbeest 2: De stad Takl
Het menselijke manbeest 3: Oklo, het menselijke manbeest
Het menselijke manbeest 4: het proces
Het menselijke manbeest 5: de vlucht
Het menselijke manbeest 6: Het dorp Ku aan zee
Het menselijke manbeest 7: Aankomst
Het menselijke manbeest epiloog: de brenger van sprekende tekens

Het menselijke manbeest epiloog: de brenger van sprekende tekens

Uit ‘belangrijke figuren van de Cztatliaanse geschiedenis’
Geschreven rond het jaar 125 van het schrijven in Cztatl,
Gebruikt als handboek in de Ocloh-universiteit

In het dertiende jaar van stamkoning Hzacl van het Midden-eiland Icli kwam Ocloh van Ayah als een jonge vluchteling aan vanuit het continent van de barbaarse vrouwen, samen met zijn vrouw Aziezah de wijze. Beiden werden ze opgenomen in de stam, en toen hij onze taal geleerd had bleek dat hij grote wijsheid, kennis en kunde met zich meebracht die hij graag met ons deelde en die ons volk ver vooruit gebracht hebben. Hij werd later vooral bekend als de stichter van de Ocloh-universiteit.

Onze Cztatliaanse cultuur had in die periode al een hoge graad van kennis en kunde bereikt, maar we hadden nog niet geleerd om die op te schrijven. Ocloh bracht vanuit het barbaarse continent de kennis van het schrift mee en de technologie van het papier maken uit netelstengels mee en het drukken van boeken. Hij hielp ons om onze traditie neer te schrijven.
Toen hij onze taal goed geleerd had begon hij zijn school om de Cztatlianen te leren schrijven, en onder zijn supervisie werden al onze verhalen en andere kennis neergeshreven tot boeken. Ook schreef hij uit zijn geheugen vertalingen op van een aantal Tacliaanse gechriften, die nog steeds bestudeerd worden.

Ocloh was één van de grootste mensen uit de geschiedenis van de archipel van Cztatl, en een man van grote waardigheid, die als enige vreemdeling ooit de eretitel van hoogste orde kreeg van stamkoning Hzacl. Hij en zijn vrouw leefden een lang en gevuld leven, en hij was de vader van drie zonen en twee dochters. Ook veel van zijn nakomelingen hebben grote bekendheid gekregen. Zijn zoon Konicl werd een groot geleerde, en zijn oudste dochter Ayah is nog steeds de grootste dichteres binnen de Cztatliaanse canon.

Na zijn dood werden verschillende pogingen gedaan om diplomatieke banden met de Taclianen op het barbaarse continent te beginnen, wat tot op heden moeilijk blijkt. Hun primitieve en barbaarse idee dat alleen vrouwen mens zijn houdt hen nog steeds tegen om andere volkeren serieus te nemen waar mannen en vrouwen gelijk zijn, alhoewel het niet onmogelijk is dat verandering op dat vlak onderweg is.

Het menselijke manbeest 7: Aankomst

Het jaar 3124 van de mens,
3e dag van de 3e maan-omwenteling van het zomerhalfjaar,
Open zee nabij de Westkust van het eiland Icli, Cztatl-archipel

Midden op de open zee lag een klein bootje, met daarin twee vreemde wilde figuren die waarschijnlijk niet snel herkend zouden worden door de mensen waar ze ooit bij gewoond hadden tot ze verbannen waren van het ene continent. Al twee tiendagstijden voeren Oklo en Aziza nu al op de zee, en weer leken ze veranderd te zijn door hun reis. Twee derde van een maanomwenteling doorbrengen in een open bootje op zee door weer en wind is niet iets dat een mens onberoerd laat. Hun huidskleur was donkerder geworden van het zonlicht waar ze zich niet voor konden verbergen, hun kleren waren nu helemaal vervaagd door tijden van regen, en hun haar was langer en onverzorgder dan ooit. Hun armspieren waren evenwel sterk gegroeid door het peddelen. Hun voedselvoorraad zoals ze die meegenomen hadden van het nieuwe continent was bijna op, en hoewel ze konden hengelen om vis te vangen, of misschien zelfs een achteloze pinguin-alk of zeeschildpad vangen, was het eten van rauwe vis of vlees toch geen aantrekkelijk idee voor een Takliaan.

De zon stond al een paar dagen fel te schijnen aan een meestal wolkenloze hemel. Een witte kustmeeuw schreeuwde ver boven hen, de twee personen ver beneden in het bootje op het wateroppervlak gaven er geen speciale aandacht aan. De twee bannelingen voeren nog steeds in de richting loodrecht op de magische magneetnaald, en peddelden zoveel ze konden tijdens het daglicht. Opeens had Aziza door dat er aan de horizon iets anders te zien was dan wat ze de afgelopen 20 dagen gezien hadden. Land? Was het echt zo?
De groene strook die ze aan de horizon zagen leek inderdaad op het uitzicht van het continent toen ze dat verlaten hadden, en het viel plots ook op dat er meer vogels rondvlogen van soorten die ze in open zee niet gezien hadden. Oklo besefte dat hij de schreeuw van de kustmeeuw boven hen al lang niet meer gehoord had bijvoorbeeld. Waren ze eindelijk aangekomen?

Die dag peddelden ze sneller dan ze ooit gedaan hadden, maar het land bleef een streep aan de horizon en kwam niet zo snel dichterbij als ze wilden. Moesten ze niet uitgeput geweest zijn van het extra roeien dan hadden ze in de nacht doorgeroeid, maar zogauw ze zich neerlegden vielen ze als een blok tegen elkaar in slaap, en werden pas wakker toen de stralen van de zon genoeg kracht hadden om voelbaar te zijn.

Het land was bijna bereikt! Ze peddelden uit alle macht samen verder, maar de groene horizon kwam maar tergend langzaam dichterbij. Het duurde uren en uren voor ze echt aankwamen, en tegen de tijd dat ze aan land konden gaan was de namiddag al bijna voorbij. Ze zagen een enorm zandstrand, met daarachter een kleine duinenrij die overging in donkergroene bossen en heuvels. Het was eb, en blijkbaar was het water ondieper dan ze doorhadden, want hun bootje bleef opeens vastzitten op enkele tientallen meters van het zand.

Ze waren moe, maar ze konden niet anders dan de boot aan land trekken. Met twee trokken ze de grote platte kano op het strand tot ze voorbij de vloedlijn in het avondlicht. Aangekomen wisten ze dat ze nog niet konden rusten, en begonnen snel met het maken van een vuurtje van aangespoelde takken, waarop ze eindelijk een keer een vis zouden kunnen roosteren, die ze eerder die dag gevangen hadden, iets waar ze al lang op aan het wachten waren om eindelijk eens te kunnen doen. Het was al redelijk laat ondertussen, dus het verkennen van het land zou voor morgen zijn. Meer tijd dan voor het eten en het maken van een bescheiden bivak hadden ze toch niet. Uitgeput vielen Oklo en Aziza tegen elkaar in slaap op het strand, naast hun vuurtje nog voor de zon volledig onder de horizon verdwenen was gegaan was. Zelfs de vreemde geluiden van onbekende dieren die ‘s nachts te horen waren in dit vreemde land konden hen nu niet meer wekken.

*

Oklo werd gewekt door de felle stralen van de vroege middagzon, en het duurde even voor hij doorhad waar bij was. Aziza sliep nog naast hem in het primitieve kamp dat ze gemaakt hadden op het strand van dit onbekende land. Plots had hij door dat ze niet alleen waren. Rond hun primitieve kamp stond een groep mensen en manbeesten, allemaal gekleed op een manier zoals hij nog nooit gezien had. Ze waren donker van huid, met donkere bruine ogen en hun lange haren hingen in vlechten naar beneden.

Blijkbaar hadden ze er al gestaan voor hij wakker geworden was, besefte hij. Het oudere manbeest met de lange haren waarin blauwe veren verwerkt waren nam het woord in een taal die hij niet begreep. Oklo begreep er geen woord van, maar dat deed er niet toe. Hij staarde in verbazing naar deze groep van manbeesten en mensen samen. Hij zag hoe soms een mens en een manbeest samen stonden, soms zelfs met kinderen erbij, als partners. Hij zag de manbeesten praten, zoals hijzelf. Hij zag mensenkinderen en manbeestenwelpjes als gelijken, soms hand in hand, die rondliepen en speelden. Dit was onmogelijk. Hoewel hij zo vaak van zoiets gedroomd had, en erover gepraat had met Aziza, en zelfs met de oude zeevrouw, kon hij het niet geloven nu hij het zag, en konden zijn hersenen het niet verwerken. Hij zou er aan moeten wennen…

Hij keek van Aziza die nu ook die wakker aan het worden was naar deze vreemde mensen, die onverstaanbaar waren maar duidelijk wel vriendelijke bedoelingen hadden. Beide wisten dat hij reis ten einde was. Hij, Oklo, het enige menselijke manbeest dat het ene continent had voortgebracht sinds het begin van de geschiedenis, had een uiteindelijk toch plaats gevonden waar ‘mannen’ gewoon mensen waren, en waar hij samen met Aziza in een partnerschap zou kunnen wonen zonder dat iemand daar een probleem rond zou makeen. Het menselijke manbeest had een thuis gevonden.